زیارت اربعین حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام زیباترین و با شکوه ترین زیارتی است که درعالم دیده میشود و لذت و خاطراتش در وجود هر عاشقی میماند.
در نهضت پرشور حسینی، عوامل بسیاری راه را برای عالم‌گیر شدن این نهضت
هموار کردند، کاروان اسراء، خطبه‌های حضرت زینب و امام سجاد علیهما السلام
در کاخهای ظلم کوفه و شام و در مسجد اموی، و به دنبال آن قیام توابین و
بیداری مردم بعد از غفلت از یاری امام حسین علیه السلام و حوادث متعدّد
دیگر که هر یک به نوبه‌ی خود در معرفی و بیان حقیقت عاشورا، امت اسلامی را
مخاطب خود قرار دادند، یکی از همین عوامل که در شناساندن قیام عاشوراء نقش
به سزائی داشت و شاید جزو اولین طلیعه‌های فروغ این خورشید درخشنده بود،
اربعین و اربعین‌های بعد از عاشورا است، در هر اربعین یادواره‌ای با شکوه
بر مزار شهیدان کربلاء برگزار میشود، و مردم از این رهگذر یک بار دیگر
نهضت امام خود را مرور می‌کنند، و با اهداف آن آشنا می‌شوند و به عظمت و
شکوه آن پی می‌‌برند، در مقابل آن خود را مسئول می‌دیدند و همانند توابین
آن عصر تائب می‌شدند.
اربعین تنها یک روز از روزهای سال نیست، بلکه
آیینه‌ای است در برابر چشمان میلیونها انسان معتقد که در آن تصویری از نهضت
و قیام خونین محّرم نقش می‌بندد، اگر چه از بعد تاریخی همانطور که گفتیم
اختلاف است که آیا اهل بیت امام حسین علیه السلام در اربعین اول یا سال بعد
به کربلا آمدنده‌اند، اما آنچه مسلم است ، زیارت مزار شهدای عاشورا توسط
جابربن عبدالله انصاری و عطیّه است که در این نوشتار سخن از شخصیت این دو
بزرگوار و زیارت اربعین آنهاست.
شیخ طوسی در کتاب مصباح المتهجد
می‌نویسد: روز بیستم ماه صفر روزی است که جابربن عبدالله انصاری، صحابی
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم از مدینه برای زیارت قبر اباعبدالله به
کربلا آمد، او اول کسی است که مزار امام علیه السلام را زیارت کرد و در
این روز زیارت امام حسین علیه السلام مستحب است.
