دهم رجب المرجب، ولادت باسعادت کوچک ترین یاور
کربلایی و باب الحوائج الی الله، شش ماهه حضرت اباعبدالله الحسین
(علیه السلام)،
حضرت علی اصغر (ع) فرخنده باد
دهم رجب سال 60
قمری است. خانه امام حسین (ع) دو باره نور باران می شود و از پنجره کوچک
آن، آسمان مدینه روشن می گردد. برای حسین (ع) دسته گلی زیبا فرو فرستاده
بودند. اشک شوق و برق شادی او بر صورت نوزاد می نشیند و گلبرگ رخش را با
شبنم صبحگاهی، با طراوت تر می سازد. خدا به حسین (ع) پسری دیگر عطا فرمود
که نیازمند و غنی بر نامش دخیل بسته اند و قنداقه زیبایش را قبله نیازهای
خود ساخته اند.
نامش را علی نهاد. مانند دو پسر دیگرش و عشقی
بیکرانه از محبت پدر و مولای خویش علی (ع) را به تصویر کشید. نامش را علی
نهاد و فرمود که اگر خدا هزار پسر به او دهد، همه را علی نام خواهد نهاد.
آری، او هم علی بود که شکوه و نامت، بلندتر از آسمان بود و زیباتر از صبح و
روشن تر از باران.
عبدالله رضیع (شیرخوراه) یا علی اصغر، فرزند سیدالشهداء، امام حسین (ع)، مادرش نیز، رباب، دختر امرء القیس بن عَدِیّ.
آغوش
مهربان پدر تو را در خود جای می دهد و چشمان او بر تو می گرید. تو مولود
کربلایی. تو شش ماهه عاشورایی. تو آمده بودی که فقط در قافله عشاق بمانی.
تو آمده بودی که همسفر کربلا شوی. تو آمده بودی که حج را ناتمام بنهی.
میلاد تو شادی را غریبانه کنار می زند و اشک را در چشمان همه جاری می سازد.
آخر، تو از زندگی، فقط تشنگی و عطش و شهادت را دریافتی. تو آمده بودی که
به شهادت آبرو دهی. تو کوچکترین قربانی هستی؛ اما با همه کوچکی، حماسه ات
بی هماورد بود و نام تو در ردیف اول عشقبازان عاشورا حک شد. سلام بر نام
بلندت که زمزمه مستان است، ای علی اصغر (ع).
از مرحوم حضرت آیت الله مصطفوی بخاطر دارم که میفرمودند : علما و بزرگان نجف وقتی گره به کارشون میخورد متوسل این شش ماهه اباعبدالله الحسین علیه السلام میشدند و حاجات خود را میگرفتند .الحق که باب الحوایج است
