حضرت امیرالمومنین امام علی(علیه السلام)می فرماید: «شکر پروردگارت این است که دائماً ثنایش گویى، شکر کسى که بالاى دست تو است به این است که در پیروى از او صادق باشى، شکر هم ردیف آن است که مراتب اخوّت و برادری را به خوبى انجام دهى و شکر کسانى که زیر دست تو هستند به این است که از بخشش به آنها مضایقه نکنى». (غررالحکم و دررالکلم، ص۴۰۶)


💠 سپاسگزاری اقسامی دارد: 

۱. "شکر قلب": یعنی اندیشه کردن درباره نعمت.  

۲. "شکر زبان": یعنی ثنا گفتن برای نعمت دهنده.

۳. "شکر سایر اعضا": یعنی همه اعضا و جوارح انسان به وظایف و تکالیف شان عمل کنند.


💠 قرآن کریم می فرماید: "اعْمَلوَّاْ ءَال َ دَاودَ شکْرًا (سبا، ۱۳) ای آل داود، شکر (این همه نعمت را) به جای آورید."


شکر بیشتر از مقوله "عمل" است و باید آن را در لا به لای اعمال انسان دریافت و شاید به همین علت، قرآن کریم تعداد شکرگزاران واقعی را اندک شمرده است:

 "قَلِیلاً مَّا تَشْکرون; (ملک،۲۴) کمتر شکر او را به جای می آورید." "وَ قَلِیل ٌ مِّن ْ عِبَادِی َ الشَّکور ; (سبا،۱۳) اما عده کمی از بندگان من شکرگزارند." و در آیه ۷۳ سوره نمل نیز می فرماید: "وَ لَکِن َّ أَکْثَرَهم ْ لاَ یَشْکرون َ(نمل ،۷۳) بیشتر آن ها شکرگزاری نمی کنند."