برگزاری مراسم عید غدیر و ملبس شدن تعدادی ازطلاب

به پاسداشت عیدالله اکبر روز هجدهم ماه ذی الحجه , عید غدیر ,مراسم باشکوهی با حضور آیت الله حاج سید محمدعلی مصطفوی برگزار شد. در این مراسم که با حضور اقشار مردم , روحانیون , مداحان اهل بیت برگزار شد , این روز را جهت تبریک به سادات و بیت ایت الله مصطفوی گرامی داشته, در این مراسم که از مداحی مداحان اهل بیت استفاده شد از آنروز عظیم و روز ولایت و امامت حضرت امیرالمومنین یاد شد.در حاشیه این مراسم هشت نفر از طلاب علمیه مرحوم آیت الله مصطفوی ملبس به لباس روحانیت شدند و نیز همه حاضرین ضمن پذیرایی عیدی این روز را دریافت کردند.

توصیه آیت الله ممصطفوی برای پاسداشت روز غدبر

حضرت آیت الله مصطفوی میفرمودند که روز عید غدیر عیدالله اکبر است.دیگه عیدی بالاتر از این نداریم....چرا ما باید فقط نوروز که میشه لباس نو بخریم و بپوشیم , عیدی بدیم و ....چه عیدی بهتر از روز عید غدیر....توصیه میفرمودند بیایید این روز را گرامی داشته , لباسهای نو برای فرزندانتان بخرید, سفره های مهمانی پهن کنید, بهترین عیدی حال چه نقدی یا غیر نقدی در این روز به همدیگر بدهید...کاری کنید که بچه های کوچک این روز را در ذهنشون بماند و لحظه شماری کنند برای این روز

خلاصه این روز را به بهترین نحو جشن گرفته.

معظم له تا پایان عمر شریفشان روز عید غدیر را به نحو احسنت برگزار میکردند و با اینکه چند هزار نفری به دیدارشان جهت عرض تبریک میامدند با گشاده رویی برخورد و به همه آنهانیز عیدی میدادند...

لازم به ذکر است که یکی از زیباترین رسومهایی که در شهرستان کاشان است دیدار با سادات و علما در روز عیدغدیر میباشد که حال و هوای شهر را خیلی تغییر می دهد

واقعه غدیر , ابدی و جاودانی است

اراده حکیمانه خداوند بر این تعلق گرفته است که واقعه تاریخی غدیر در تمام قرون و اعصار به صورت یک تاریخ زنده که قلوب و دلها به سوی آن جذب می شوند , بماند و نویسندگان اسلامی در هر عصر و زمانی در کتابهای تفسیر و تاریخ و حدیث و کلام, پیرامون آن سخن بگویند و گویندگان مذهبی در مجالس وعظ و خطابه درباره آن داد سخن دهند و آن را از فضائل غیر قابل انکام امیرالمومنین علی علیه السلام بشمارند.

من پیشاپش عید الله اکبر , روز عید غدیر را به ساحت مقدس حضرت بقیه الله الاعظم عج تبریک و به همه شیعیان آقا امیرالمومنین علیه السلام شاد باش میگویم

پانزدهم ماه ذی الحجه سالروز ولادت حضرت امام هادی علیه السلام

پانزدهم ماه ذی الحجه مصادف است با سلروز ولادت خجسته دهمین آفتاب ولایت و امامت حضرت امام علی النقی امام هادی علیه السلام. ضمن عرض تبریک این روز خجسته به ساحت مقدس حضرت بقیه الله الاعظم (عج) و همه دوستداران آن امام همام , به حدیثی از حضرت امام هادی علیه السلام , جلب مینمایم که میفرمایند:

قالَ علیه السلام : اَلْعِلْمُ وِراثَةٌ کَریمَةٌ وَالاْ دَبُ حُلَلٌ حِسانٌ، وَالْفِکْرَةُ مِرْآتٌ صافَیةٌ.
فرمود: علم و دانش بهترین یادبود براى انتقال به دیگران است ، ادب زیباترین نیکى ها است و فکر و اندیشه آئینه صاف و تزیین کننده اعمال و برنامه ها است .

آینده بشریت و ظهور امام زمان (عج ) در خطبه ای از نهج البلاغه

داشتم کتاب نفیس نهج البلاغه را مطالعه میکردم به عباراتی از خطبه 150 حضرت امیرالمومنین علیه السلام برخورد کردم که دیدم جالب است بیان کنم . حضرت میفرمایند:

به راههای چپ و راست رفتند, و راه ضلالت و گمراهی را پیمودند, و راه روشن هدایت را گذاشتند.پس درباره آنچه که باید باشد , شتاب نکنید و آنچه را که در آینده باید بیاید دیر مشمارید. چه بسا کسی برای رسیدن به چیزی شتاب میکند, اما وقتی به آن رسید دوست دارد که ای کاش آن را نمیدید, و چه نزدیک است امروز ما به فردایی که سپیده آن آشکار شد.
ای مردم!  اینک ما در آستانه تحقق وعده های داده شده و نزدیکی طلوع آن چیزهایی که بر شما پوشیده و ابهام آمیز است , قرار داریم.
بدانید , آنکس از ما (حضرت امام مهدی عج) که فتنه های آینده را دریابد, با چراغی روشنگر در آن گام می نهد, و بر همان سیره و روش پیامبر صلی الله علیه و اله و امامان علیهم السلام رفتار میکند تا گره ها را بگشاید, بردگان و ملت های اسیر را آزاد سازد........

آیه ولایت در قران

در قرآن مجید در آیه 55 از سوره مائده خطاب به مسلمانان می گوید: «إِنَّمَا وَلِیُّکُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِینَ ءَامَنُواْ الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلَوةَ وَیُؤْتُونَ الزَّکَوةَ وَهُمْ راکِعُونَ؛ سرپرست و ولیّ شما تنها خداست و پیامبر او و آنان که ایمان آورده اند و در حال رکوع انفاق می نمایند».

شیعه و اهل سنت در شأن نزول این آیه از ابوذر غفاری روایت کرده اند که وی می گوید: روزی با رسول خدا در مسجد نماز می خواندم، سائلی وارد شد و از مردم تقاضای کمک کرد ولی کسی پاسخ او را نداد در پی این امر سائل دست خود را به سوی آسمان بلند کرد و گفت: خدایا شاهد باش که من در مسجد رسول تو تقاضای کمک کردم ولی کسی جواب مرا نداد که در همین هنگام حضرت امیرالمومنین علی علیه السلام که در حال رکوع نماز بود با انگشت دست راست خود به سائل اشاره کرد. سائل نزدیک آمد و انگشتر را از دست آن حضرت بیرون آورد. پیامبر اکرم(ص) که در مسجد حضور داشت پس از نماز سر را به سوی آسمان بلند کرد و فرمود: خداوندا، برادرم موسی از تو تقاضا کرد که سینه او را وسیع گردانی و کارها را بر او آسان نمایی و برادرش هارون را وزیر و یاورش قرار دهی. خداوندا، من محمد برگزیده و پیامبر توام، سینه ام را گشاد نما و کارها را بر من آسان ساز و از خاندانم علی را وزیر من گردان تا به وسیله او پشتم قوی و محکم گردد. هنوز دعای پیامبر به پایان نرسیده بود که جبرئیل نازل شد و آیه فوق را نازل نمود.

^{__________________________________________________________________________________________________________________________________________________}

الغدیر، ج 2، ص 52 تا 54.

دهم ذی الحجه روز عید قربان روز غلبه غریزه بر وظیفه

مخلوقات خداوند سه دسته هستند: گروهی که فقط پیرو غریزه هستند، مانند: حیوانات؛ گروهی که فقط پیرو وظیفه هستند، مثل: ملائکه؛ گروهی که گاهی دنبال غریزه رفته و گاهی دنبال وظیفه می روند، مانند: انسان.

هرگاه انسان بر سر دو راهی غریزه و وظیفه قرار گرفت و غریزه را انتخاب کرد، به سوی حیوانات گرویده بلکه از حیوانات هم پست تر شده است، چون از عقل و فکر و رهنمودهای انبیا استفاده ننموده است (اولئک کالانعام بل هم اضل) آنان، همچون چهارپایان بلکه گمراه ترند. همانا بدترین جنبنده ها نزد خداوند، انسان‌هایی هستند که گویا کر و گنگ اند و حاضر به تعقل هم نیستند. اما همین که انسان در این دو راهی خطرناک وظیفه را انتخاب نمود و در خط ملائکه و پاکان قرار گرفت آن را عید می گیرد، مثلاً غریزه گرسنگی و تشنگی و شهوت انسان را به استفاده از آب و نان و به سوی همسر می کشاند، ولی وظیفه دستور می دهد که در ماه رمضان خودداری کن، کسانی که سی روز وظیفه را انتخاب کرده اند، روز عید فطر  را باید عید بگیرند، زیرا وظیفه را بر غریزه ترجیح داده اند.

دهم ذی الحجه که بعنوان روز عید قربان مبیاشد روزی است که بر نفس خود غلبه کنیم و از خداوند بخواهیم که ما را در این روزگار بس خطرناک هدایت و عنایت فرماید .من این عید بزرگ را خدمت همه دوستان عزیز تبریک عرض مینمایم .

سفره جود و احسان

روز عرفه روزی است که حق تعالی بندگان خویش را به عبادت و طاعت خود فراخوانده و سفره های جود و احسان خود را برای ایشان گسترانیده و شیطان در این روز خوار و حقیرتر و رانده تر، و در خشمناک ترین اوقات خواهد بود، و روایت شده که حضرت امام زین العابدین علیه السلام در روز عرفه صدای سائلی را که از مردم کمک می نمود شنید، و به او فرمود: وای بر تو آیا از غیر خدا سوال می کنی در این روز و حال آن که امید می رود در این روز برای بچه های در شکم که فضل خدا شامل آنها شود و سعید گردند ...

پس در این روز در زیر آسمان روند و اعتراف و اقرار کنند نزد حق تعالی به گناهان خود تا سعادتمند گردند به ثواب عرفات و گناهانشان آمرزیده گردد و مشغول گردند به اعمال و ادعیه عرفه که از حجج طاهره علیهم السلام روایت شده است؛ برای اطلاع بیشتر به کتاب مفاتیح الجنان، شیخ عباس قمی اعمال روز عرفه مراجعه نمایید.

سخن امیرالمومنین حضرت امام علی علیه السلام درباره راه دوام روزی

حضرت امیرالمومنین  علی علیه السلام فرموده اند هر که نعمت های خداوندی بر او افزون شود، اگر وظایف خود در برابر مردم را انجام دهد آن نعمت ها را پایدار خواهد کرد.
قال الامام علی - علیه السلام -: یا جابِرُ! مَن کَثُرَت نِعَمُ اللهِ عَلَیهِ کَثُرَت حَوائِجُ النّاسِ اِلَیهِ فَمَن قامَ للهِ فیهَا بِمَا یجِبُ عَرَّضَهَا لِلدَّوَامِ وَ البَقاءِ وَ مَن لَم یقُم فیها بِمَا یجِبُ عَرَّضَهَا لِلزَوالِ وَ الفَناءِ.
امیرالمومنین حضرت امام علی علیه السلام به جابربن عبدالله انصاری فرمود: ای جابر! هر که نعمت های خداوندی بر او افزون شود و بهره بیشتری یابد، رویکرد و رجوع مردم به او برای رفع نیاز هم بیشتر می شود. پس اگر آنچه خدا بر او واجب کرده انجام دهد، نعمت ها را پایدار خواهد کرد. و اگر در انجام دادن وظیفه الهی خود کوتاهی کند آن نعمت ها را در معرض زوال و نیستی قرار داده است.

«تفسیر منسوب به امام عسکری(ع)،ص۴۰۳-نهج البلاغه،ح۳۷۳»

هفتم دی الحجه سالروز شهادت حضرت امام محمد باقر علیه السلام

حضرت امام محمد باقر علیه السلام دارای ملکات فاضله اخلاقی، دینی و علمی و همانند خورشیدی پر فروغ، بر سپهر دانش پرتو افکن بود به گونه ای که بیشترین حدیث از آن حضرت و فرزندشان است و این بزرگ ترین گواه در شخصیت علمی ایشان به شمار می رود. آن حضرت سر انجام توسط مامور هشام، در روز هفنم ذی الحجه و در شهر مدینه به شهادت رسیدند و در بقیع دفن گردیدند.

شهادت پنجمین اختر تابناک ولایت و امامت را به ساحت مقدس قطب عالم امکان حضرت بقیه الله الاعظم تسلیت عرض مینماییم

به همین مناسبت مراسمی سوگواری صبح جمعه در بیت معظم آیت الله مصطفوی برگزار میگردد.

شیوه قضاوت حضرت امام زمان عج در زمان حکومت آنحضرت

در حدیثی از امام صادق علیه السلام آمده است: «اذا قامَ القائِمُ حَکَمَ بِالعَدلَ وَ ارتَفَعَ فی اَیامِهِ الجَورُ وَ اَمَنَت بِهِ السُّبُلُ وَ اَخرَجَتِ الأَرضُ بَرَکاتِها وَرَدَّ کُلَّ حَقٍّ اِلی اَهلِهِ... وَ حَکَمَ بَینَ النّاسِ بِحُکمِ داوُد وَ حُکْمِ مُحَمَّدٍ...؛ وقتی که قائم قیام کند، داوری را بر اساس عدالت قرار می ‏دهد و ظلم و جور در دوران او برچیده می ‏شود و جاده‏ها در پرتو وجودش امن و امان می ‏گردد و زمین برکاتش را خارج می ‏سازد و حق هر کس را به او بر می‏گ رداند، و در بین مردم همانند داوود و محمد داوری می ‏کند...

در مورد امام زمان علیه السلام در روایتفوق  آمده است که با حکم حضرت داوود علیه السلام حکم می کند. حضرت داوود علیه السلام حکم غیبی صادر می کرد و به شواهد و ادلّه وابسته نبود.

در زمان حضرت داوود علیه السلام شخص فقیری مدت ها از خداوند رزق حلالی می طلبید. روزی گاوی در خا نه ی او را شکست و داخل شد.  او هم بر این اساس که دعایش مستجاب شده است ، گاو را سر برید و گوشت آن را کباب کرد و با خانواد ه اش خوردند. صاحب گاو که به دنبال گاوش می گشت، فهمید که آن شخص فقیر گاو را کشته و مصرف کرده است. او را نزد حضرت داوود علیه السلام برد و حضرت داوود علیه السلام از آن شخص فقیر علّت کارش را پرسید. او هم گفت من هفت سال بود دعا می کردم خدا رزق حلالی مرحمت کند، وقتی گاو در را شکست و داخل شد ، گفتم دعایم مستجاب شده است؛ لذا آن را سر بریدم و با خانواده ام خوردم. حضرت داوود علیه السلام به صاحب گاو فرمود : از شکایتت صرف نظر کن. صاحب گاو عصبانی شد و اعتراض کرد که این چه نحو قضاوت کردن است. حضرت داوود علیه السلام به او فرمود : علاوه بر آن، نصف دارا ئی ات را هم به او بده. صاحب گاو به شدت بر آشفت .حضرت داوود علیه السلام فرمود تمام دارا ئی ات را به او بده. در اثر این حکم در بین مردم سر و صدا بلند شد . حضرت داوود علیه السلام همراه با مردم بر سر قبر پدر کسی که گاو را کشته بود، حاضر شد و او را زنده کرد و علّت مرگش را از او جویا شد. او گفت پدر این صاحب گاو غلام من بود . او مرا کشت و تمام دارا ئی ام را هم تصاحب کرد. در نتیجه روشن شد

علاوه بر اینکه تمام دارائی صاحب گاو متعلّق به آن شخص فقیر است، خود صاحب گاو و فرزندانش هم بچه های غلام پدر او هستند و متعلّق به او می باشند. امام زمان علیه السلام هم این گونه حکم می کند.

مناظره علامه امینی با عالم سنی در مورد عین الله و یدالله گفتن به حضرت امیرالمومنین امام علی(ع)

علامه امینی (ره) (عالم بزرگ معاصر، صاحب کتاب ارزشمند الغدیر) در یکی از سفرها در مجلسی شرکت کرد، یکی از علمای اهل تسنّن به او گفت: «شما شیعیان در مورد حضرت علی ـ علیه السّلام ـ غلو و زیاده‌روی می‌کنید، مثلاً او را با لقب «یَدُالله»، «عَیْنُ الله» (دست خدا، چشم خدا) و... می‌خوانید، توصیف صحابه، تا این حد، نادرست است.» علاّمه بی‌درنگ جواب داد: «اگر عمر بن خطاب، علی ـ علیه السّلام ـ را با چنین القابی خوانده باشد، چه می‌گویید؟» او گفت: سخن عمر برای ما حجت است. علامه امینی در همان مجلس، یکی از کتاب‌های اصیل اهل تسنّن را طلبید، آن کتاب را حاضر کردند، علامه آن را ورق زد، صفحه‌ای از آن را گشود که در آن صفحه این حدیث آمده بود: «مردی به طواف کعبه اشتغال داشت، در همانجا به زن نامحرمی، نگاه نامشروع کرد، حضرت علی ـ علیه السّلام ـ او را در آن حال دید، با دست، ضربه به صورت او زد و به این ترتیب او را مجازات کرد.

او در حالی که دستش را بر صورتش نهاده بود و بسیار ناراحت بود، به عنوان شکایت از علی علیه السّلام ـ، نزد عمر بن خطاب آمد، و ماجرا را گفت.

عمر در پاسخ او گفت: قد رای عین الله و ضرب یدالله: «همانا چشم خدا دید و دست خدا زد.»
کنایه از اینکه: چشم علی ـ علیه السّلام ـ آنچه می‌بیند خطا نمی‌کند، زیرا چشم او چشمی است که آمیخته با اعتقاد به خدا است و چنین چشمی، اشتباه نمی‌کند، و دست علی ـ علیه السّلام ـ نیز جز در راه رضای خدا حرکت نمی‌نماید. سؤال کننده وقتی که این حدیث را دید مطلب را دریافت، و قانع شد. توضیح اینکه: اینگونه تعبیرات، شبیه جمله «روح الله» برای حضرت مسیح ـ علیه السّلام ـ است، که به منظور «اضافه تشریفی» گفته می‌شود، نه اینکه منظور، آن باشد که خدا، روح یا دست و چشم دارد.

_______________________________________________________________________________________

محمّد محمّدی اشتهاردی- یکصد و یک مناظره، ص 197

اول ذی الحجه سالروز ازدواج حضرت امیرالمومنین (ع) وحضرت زهرا(س)

امروز اولین روز از ماه ذی الحجه و سالروز زیباترین پیوند آسمانی در جهان است. در این روز فرخنده، حضرت امیرالمومنین علی (ع) با برترین بانوی جهان حضرت فاطمه زهرا (س) پیمان عشق بست.

در این پیوند پرمیمنت، فرشتگان آسمان در سرور و شادمانی و بهشتیان به زینت و زیور آراسته شده بودند.

از راه های مهم و مؤثر ابراز محبت و برقراری دوستی بین زن و مرد، ازدواج است. محبت و تبدیل آن به عشق و علاقه وافر و همبستگی عمیق روانی و عاطفی، پیوند زن و مرد را تحکیم بخشیده، فضای خانواده را به فضایی صمیمی، گرم، پرطراوت، شاداب و بالنده مبدل می کند. محبت کردن و محبت دیدن، رضایت خاطر پدید می آورد و تعادل روانی زن و مرد را ممکن می سازد. محبت صفادهنده وجود است و شفابخش دردها. حضرت امیرالمومنین علی علیه السلام و حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام نمونه عالی صفا و محبت نسبت به یکدیگر بودند و پاک و عاشقانه زیستند و پاک و عاشقانه خدا را ملاقات کردند. درود خداوند بر آنان باد.

این روز را بر همه محبین آن خانواده تبریک عرض مینمایم و آرزوی خوشبختی و ازدواج برای  همه دختران و پسران مجرد ایران زمین بحق این روز بس زیبا و شاد  از خداوند منان خواهانم.

امیدوارم تمامی مشکلات قشر جوان ما در راه ازدواج , این امر بسیار نیکو و به حرمت ازدواج این دو نور عالم , که مسبب پیدایش جهان هستند, برطرف گردیده و روز بروز شاهد روزهای شاد برای خانواده های ایرانمان باشیم . به شرطها و شروطها که :

الگویی مناسب برای شروع زندگی و ایده گرفتن از زندگی اهل بیت ,

انتخاب همسر مناسب ,

مراسم ازدواج ساده و بدور از گناه و معصیت ,

مهریه و جهیزیه معقول ,

شروع زندگی ساده و بدور از زرق و برق هایی که نتوان آنرا شروع کرد,

پیوند دوستی و عشق بین زوجین از ابتدا تا انتهای زندگی ,

شاد و خوشبخت باشید.

یاعلی

حدیثی از حضرت امام جواد علیه السلام

قالَ الإمام الجواد - علیه السلام - : الاْدَبُ عِنْدَ النّاسِ النُّطْقُ بِالْمُسْتَحْسَناتِ لا غَیْرُ، وَ هذا لا یُعْتَدُّ بِهِ ما لَمْ یُوصَلْ بِها إلی رِضَااللهِ سُبْحانَهُ، وَ الْجَنَّةِ، وَ الاْدَبُ هُوَ أدَبُ الشَّریعَةِ، فَتَأدَّبُوا بِها تَکُونُوا أُدَباءَ حَقّاً.
«ارشاد القلوب دیلمی، ص 160»
حضرت امام جواد - علیه السلام - فرمودند: مفهوم و معنای ادب از نظر مردم، تنها خوب سخن گفتن است که رکیک و سبک نباشد، ولیکن این نظریّه قابل توجّه نیست تا مادامی که انسان را به خداوند متعال و بهشت نزدیک نگرداند. بنابر این ادب یعنی رعایت احکام و مسائل دین، پس با عمل کردن به دستورات الهی و ائمّه اطهار (علیهم السلام)، ادب خود را آشکار سازید.

آخرین روز ماه ذی القعده سالروز شهادت حضرت امام جواد علیه السلام

حضرت امام جواد (ع) در سن 8 سالگی به مدت 16 سال امامت را بر عهده داشت و مکتب علمی، اجتماعی شیعه را جلوه خاص بخشید. شهادت آن بزرگوار پایانی است بر تلاشهای چشمگیر ایشان که عباسیان را آنچنان غافلگیر نمودکه نتوانستند حضرت را تحمل نمایند و سرانجام با توطئه معتصم به شهادت رسید. 

آخرین روز ماه ذی القعده سالروز شهادت نهمین اختر تابناک امامت و ولایت حضرت جواد الائمه امام محمد تقی را به ساحت مقدس حضرت بقیه الله الاعظم تسلیت عرض مینمایم.

بدین مناسبت مراسم سوگواری در روز شهادت در بیت حضرت آیت الله مصطفوی برگزار میگردد.

مناظره شیخ مفید با قاضی عبدالجبار(سنی) در مورد جانشینی بعد از پیامبر(ص)

در عصر شیخ مفید‌(ره)، یکی از علمای بزرگ اهل تسنّن، در بغداد مجلس درسی داشت، و به نام «قاضی عبدالجبّار» خوانده می‌شد، روزی قاضی عبدالجبّار در مجلس درس خود نشسته بود، شاگردانش از سنّی و شیعه حاضر بودند، در آن روز شیخ مفید‌(ره) نیز به آن مجلس وارد شد و دم در نشست، قاضی تا آن روز شیخ مفید را ندیده بود، ولی وصفش را شنیده بود.
پس از لحظه‌ای، شیخ مفید به قاضی رو کرد و گفت: «آیا اجازه می‌دهی، در حضور این دانشمندان، سؤالی از شما ‌کنم؟»

قاضی: بپرس.

شیخ مفید: این حدیثی که شیعیان روایت می‌‌کنند که پیامبر‌ـ صلّی‌ اللّه علیه وآله ـ در صحرای غدیر، درباره علی‌ـ علیه السّلام ـ فرمود:«مَنْ کُنْتُ مَوْلاهُ فَعَلِیٌّ مَوْلاهُ: هر کس که من مولای اویم، پس علی‌ مولای اوست»

آیا این حدیث صحیح است و یا این‌که شیعه آن را به دروغ ساخته است؟

قاضی: این روایت، صحیح است.

شیخ مفید: منظور از کلمه «مولی» در این روایت چیست؟

قاضی: منظور، آقائی و اولویّت است.

شیخ مفید: اگر چنین است پس طبق فرموده پیامبر‌ـ صلّی‌ اللّه علیه وآله ـ علی ‌ علیه السّلام، آقائی و اولویّت بر دیگران دارد، بنابراین، این همه اختلاف و دشمنی‌ها بین شیعه و سنّی برای چیست؟

قاضی: ای برادر! این حدیث (غدیر) روایت (و مطلب نقل شده) است، ولی خلافت ابوبکر، «درایت» و امری مسلّم است، و آدم عاقل، به خاطر روایتی، درایت را ترک نمی‌کند!!
شیخ مفید: شما درباره این حدیث چه می‌گویید که پیامبر‌ـ صلّی‌ اللّه علیه وآله ـ، در شأن علی‌ـ علیه السّلام ـ فرمود: «یَا عَلیُّ حَرْبُکَ حَرْبِی وَ سِلْمُکَ سِلمِی»: «ای علی! جنگ تو،‌ جنگ من است، و صلح تو،‌ صلح من است»

قاضی: این حدیث،‌ صحیح است.

شیخ مفید: بنابراین آنان‌که جنگ جَمَل را به راه انداختند مانند طلحه و زبیر و عایشه و... و با علی ـ علیه السّلام ـ جنگیدند، طبق حدیث فوق و اعتراف شما به صحّت آن، باید (با شخص رسول خدا‌ـ صلّی‌ اللّه علیه وآله ـ جنگیده باشند) و کافر باشند.

قاضی: ای برادر! آن‌ها (طلحه و زبیر و...) توبه کردند.

شیخ مفید: جنگ جمل، درایت و قطعی است، ولی در این‌که پدید آورندگان جنگ، توبه کرده‌اند، روایت و شنیدنی است، و به گفته تو نباید درایت را فدای روایت کرد، و مرد عاقل به خاطر روایت، درایت را ترک نمی‌کند.

قاضی، در پاسخ این سؤال فرومانده، پس از ساعتی درنگ، سرش را بلند کرد و گفت: «تو کیستی؟»

شیخ مفید: من خادم شما محمّد‌‌‌بن محمّد‌بن نعمان هستم.

قاضی همان‌دم برخاست و دست شیخ مفید را گرفت و بر جای خود نشانید و به او گفت: «اَنْتَ الْمُفِیدُ حقّاً»: « تو در حقیقت، مفید (فایده بخش) هستی»

علمای مجلس از رفتار قاضی رنجیده خاطر شدند و همهمه کردند، قاضی به آن‌ها گفت: من در پاسخ این شیخ (مفید)، درمانده شدم، اگر هر یک از شما پاسخی دارد، برخیزد و بیان کند.

هیچ کس برنخواست، به این ترتیب، شیخ مفید، پیروز شد و لقب «مفید» در این مجلس، برای او بر سر زبان‌های مردم افتاد.

________________________________________________________________________________

مجالس المؤمنین، ج 1، ص 200 و 201

مناظره دانشمند سنی با شیعه در مورد ولادت حضرت امیرالمومنین علی (ع) در کعبه

اشاره:یکی از افتخارات و امتیازات بی‌نظیر زندگی حضرت امیرالمومنین امام علی‌(ع) آن است که آن حضرت در درون مقدّسترین مکان یعنی کعبه، متولّد شد، و این موضوع از نظر تاریخی و روایات شیعه و سنّی، قطعی است و علاّمه امینی در کتاب ارزشمند الغدیر جلد ششم، این موضوع را از شانزده کتاب اصیل‌ اهل تسنّن نقل می‌کند، این موضوع یک سند پایه و زنده‌ای است که بیانگر امتیاز ذاتی حضرت امیرالمومنین علی  (ع) بر دیگران است، و می‌تواند راهگشای صافی برای منحرفان به سوی رهبری حق او باشد. حاکم در مستدرک خود (ج3، ص483) ادّعا کرده که این حدیث، متواتر است (یعنی به قدری زیاد نقل شده که علم به صحّت آن پیدا می‌شود) اینک به مناظره زیر که بین دو نفر از علمای سنّی و شیعه، رخ داده توجّه کنید:

دانشمند سنّی: در تاریخ آمده «حکیم بن حزام» نیز در کعبه متولّد شده است.

دانشمند شیعی: چنین چیزی در تاریخ، ثابت نشده است، علمای برجسته‌ای مانند ابن صباغ مالکی [1] و کُنجی شافعی [2] و شبلنجی [3] و محمّد بن ابی طلحه شافعی [4] می‌گویند: لَمْ یُولَدُ فِی الْکَعْبَهِ اَحَدَ قَبْلَهُ: «هیچکس قبل از علی (ع) در کعبه متولّد نشده است» (با توجه به اینکه حکیم بن حزام، در سن و سال، بزرگتر از علی (ع) بود)، و این پارازیت نیز از نیرنگ های دشمنان پرکینه علی (ع) است که خواسته‌اند ولادت آن حضرت در کعبه را، با دروغ‌سازی خود، کمرنگ کنند.

دانشمند سنّی: ولادت در کعبه، چه افتخاری برای مولود آن دارد؟

دانشمند شیعی: یک وقت است بانوئی به طور اتّفاقی در جای مقدّسی، زایمان می‌کند، البتّه چنین رخدادی، مایه افتخار نخواهد بود، ولی اگر دست غیبی در میان باشد، و عنایت و کرامت خاصّ خداوند، شامل شخصی شود و به خاطر همان عنایت، او را در مقدّسترین مکان مثل کعبه به دنیا آورد، این نشانگر عظمت مقام و طهارت فوق‌العاده آن نوزاد خواهد بود، تولّد علی (ع) در درون کعبه، براساس همان کرامت و عنایت خاصّ خداوند به حضرت علی(ع) و طهارت فوق‌العاده آن حضرت بوده است، چنانکه معجزه شکافتن دیوار کعبه و ورود فاطمه مادر علی (ع) به درون کعبه با آن کیفیّت، دلیل بر آن کرامت است. [5]

دانشمند سنّی: درآن هنگام که حضرت علی (ع) به دنیا آمد، حدود ده سال قبل از بعثت بود، و در داخل کعبه و اطراف آن، پر از بت بود، بنابراین کعبه در آن هنگام امتیاز معنوی نداشت و به صورت بتکده درآمده بود، و حضرت علی (ع) در یک بتکده‌ای متولد شده، پس امتیازی برای او نخواهد بود.

دانشمند شیعی: کعبه نخستین پرستشگاهی است که در سراسر زمین ساخته شده است(آل عمران ـ 96).حضرت آدم (ع) آن را بنا کرد، و «حجرالاسود» آن از بهشت آمده است، و پس از آنکه در ماجرای طوفان نوح (ع) ویران شد، حضرت ابراهیم (ع) قهرمان توحید، آن را باز‌سازی کرد، کعبه در طول تاریخ، مطاف پیامبران مرسل و اولیای خدا و فرشتگان مقرّب الهی بوده است، حال اگر چنین مکان مقدّسی، در برهه‌ای از زمان، در سلطه بت‌پرستان قرار گرفت، و آنجا را بتخانه کردند، از شکوه معنوی آن کاسته نخواهد شد، فِی الْمَثل اگر کسی شیشه پر از شراب را به مسجد ببرد، آیا از عظمت مسجد، کاسته می‌شود، قطعاً جواب، منفی است. اگر کسی در حال جنابت به مسجد برود، و یا شیشه شراب را به مسجد ببرد، توهین کرده و کار حرامی انجام داده است و مورد خشم خداوند قرار می‌گیرد، ولی لطف خدا و فرمان او به اینکه فاطمه بنت اسد (س) هنگام زایمان وارد کعبه شود، بیانگر آن است که علی (ع) و مادرش در سطح طهارت فوق‌العاده هستند، و پلیدی نفاس و جنابت از آنها دور است، نه تنها گناهی نکرده‌اند، بلکه مهمان خدا شده‌اند، و میزبانشان که خدا است، آنها را دعوت به خانه‌اش نموده است، بنابراین، همین موضوع مایه کرامت و افتخار بزرگی برای امام علی (ع) است. از این‌رو در همان قرنهای اوّل اسلام، شاعران در خصوص این کرامت، شعرها سرودند، و موضوع را به عنوان یک امر فوق‌العاده عجیب تلقّی کردند. عبدالباقی عمری در این باره خطاب به امام علی (ع) می‌گوید: اَنْتَ الْعَلِیُّ الَّذِی فَوْقَ الْعُلَی رُفعا بِبَطْنِ مَکَّهَ وَسْطِ الْبَیْتِ اِذْ وُضِعا

«تو همان علی هستی که بر فراز ارجمند‌ترین فرازها بالا رفتی، و در بطن مکّه در درون کعبه، قدم به دنیا نهادی» [6] و شاعر فارسی گوی گوید: در کعبه شد تولّد و زمحراب شد شهید نازم به حسن مطلع و حسن ختام او دانشمند سنّی، در حالی که فرومانده بود، مناظره را تمام شده اعلام کرد.

 

---

[1] .الفصول المهمّمه، ص14.
[2] کفایه الطّالب، ص361.
[3] نورالابصار، ص76.
[4] مطالب السّؤال، ص11.
[5] دلائل الصّدق، ج2،ص 508 و 509 .

[6] دلائل الصّدق، ج2، ص 509 ـ 510 .

محمد محمدی اشتهاردی-یکصد و یک مناظره، ص 359

مناظره دانشمند سنی با سلطان الواعظین در مورد ایمان امیرالمومنین علیه السلام

دانشمند سنّی: این مطلب ثابت است و احدی این معنا را انکار نکرده که علی ـ علیه‎السّلام ـ اسبق از همه امت، در اسلام بوده و خلفای معظم (ابوبکر و عمر و عثمان) مدتی بعد از آن حضرت ایمان آوردند ولی ایمان آنها با ایمان علی ـ علیه‎السّلام ـ فرق داشت و قطعاً ایمان آنها از ایمان علی ـ علیه‎السّلام ـ افضل بوده زیرا علی ـ علیه‎السّلام ـ طفلی نابالغ بود ولی ابوبکر و عمر و عثمان هرسه شیخی کبیر و با عقلی کامل بودند و بدیهی است که ایمان صاحب عقل کامل از ایمان طفلی نورسیده و نابالغ أفضل است؛ به علاوه اینکه ایمان علی ـ علیه‎السّلام ـ از روی تقلید بوده زیرا قطعاً بچه نابالغ و غیر مکلّف ایمان نمی‎آورد مگر از روی تقلید و ما می‎دانیم که علی ـ علیه‎السّلام ـ هنگامی که ایمان آورد، طفلی دوازده یا سیزده ساله بوده و تکلیفی بر او نبوده و لذا باید گفت قطعاً تقلیداً ایمان آورده ولی ایمان سایر خلفاء تحقیقی و از روی فکر و اندیشه بوده و ایمان تحقیقی از ایمان تقلیدی افضل است.

مرحوم سلطان الواعظین: از شما سؤالی می‎کنم که آیا ایمان علی ـ علیه‎السّلام ـ در حالی که طفل بود به میل واراده خودش بوده یا به دعوت رسول الله ـ صلی‎الله علیه و آله ـ ایمان آورد؟

دانشمند سنّی: جواب شما مسلم است که به دعوت رسول خدا ـ صلی‎الله علیه و آله ـ بوده نه به میل و اراده خود.

مرحوم سلطان الواعظین: آیا رسول اکرم صلی‎الله علیه و آله، علی ـ علیه‎السّلام ـ را دعوت به اسلام نمود و می‎دانست که تکلیفی بر طفل قبل از بلوغ نیست یا نمی‎دانست؟ اگر بگویید نمی‎دانست، نسبت جهل به آن حضرت داده‎اید و اگر می‎دانست که طفل صبّی را تکلیفی در دین نمی‎باشد، ولی مع ذلک او را دعوت به اسلام کرده، در این صورت باید بگویید کار لغو و عبث و بی جایی کرده و بدیهی است که نسبت دادن لغو و عبث به رسول الله ـ صلی‎الله علیه و آله ـ محققاً کفر است، زیرا که پیامبر ـ صلی‎الله علیه و آله ـ مبرّا و به دور از عبث و لغو است و خداوند در مورد او فرموده است: «و ما یَنْطِقُ عن الهوی، إن هو الّا وَحیٌ یُوحی» [1]

پس باید گفت که رسول گرامی اسلام ـ صلی‎الله علیه و آله ـ قطعاً علی ـ علیه‎السّلام ـ را لایق و آماده دعوت می‎دانسته و لذا او را به اسلام دعوت کرده؛ علاوه بر این، کمی سنّ منافی با کمال عقل نیست، زیرا بلوغ دلیل بر وجوب تکلیف نیست بلکه بلوغ در احکام شرعیه مراعات می‎شود نه در امور عقلیّه و ایمان از امور عقلیّه است نه تکلیف شرعی؛ پس ایمان علی ـ علیه‎السّلام ـ در کوچکی از فضایل آن حضرت می‎باشد.

نظیر این مطلب را خداوند متعال درباره حضرت عیسی بن مریم ـ علیه‎السّلام ـ که تازه به دنیا آمده بود چنین خبر می‎دهد که گفت: «إنّی عَبدُاللهِ آتانِیَ الْکِتابَ وَ جَعَلَنی نَبِیّاً وَ جَعَلَنی مُبارَکاً» [2] و درباره حضرت یحیی ـ علیه‎السّلام ـ می‎فرماید: «و آتیناهُ الْحُکْمَ صَبیّاً» [3]

علاوه بر تمام اینها، بسیاری از علمای بزرگ اهل سنّت به این مطلب اعتراف کرده‎اند؛ مثلاً سلیمان بلخی از احمد بن عبدالله شافعی از عمر بن خطاب نقل می‎کند که گفت: «من و ابوبکر و ابو‎عبیده جرّاح و جماعتی از صحابه خدمت رسول خدا ـ صلی‎الله علیه و آله ـ بودیم؛ پس آن حضرت دست مبارک را بر شانه علی بن ابیطالب ـ علیه‎السّلام ـ زد و فرمود: «یا علیّ! انتَ اَوَّلَ المؤمنینَ ایماناً وَ اوَّلُهُمْ اسلاماً وَ أنْتَ مِنّی بمنزلهِ هارونَ مِنْ موسی» [4]

و نیز امام احمد بن حنبل در مسند نقل می‎کند که ابن عباس گفت: «من و ابوبکر و ابوعبیده جراح و جمع دیگری از صحابه در خدمت رسول خدا ـ صلی‎الله علیه و آله ـ بودیم، پس آن حضرت دست مبارک را به کتف علی بن ابیطالب ـ علیه‎السّلام ـ زد و فرمود: «یا علیّ! انتَ اَوَّلُ المسلمینَ إسلاماً و ؤنتَ اوّلُ المؤمنینَ ایماناً وَ أنْتَ مِنّی بمنزلهِ هارون مِنْ موسی؛ کًذَبَ یا علیُّ مَنْ زَعَمَ انَّه یُحِبُّنی وَ یُبْغِضُکَ»

پس علاوه بر آنکه علی ـ علیه‎السّلام ـ اسبق از همه مسلمین ایمان آورد، فضلیت دیگری نیز برای او در این باب ثابت می‎شود و آن از خصائص مخصوصه اوست و آن این است که اسلام علی ـ علیه‎السّلام ـ از روی فطرت بود ولی اسلام ابوبکر و عمر و عثمان از کفر بوده؛ چرا که آنها سالیان سال در مقابل بت‎ها سجده می‎کردند و بیش از نیمی از عمر خود را مشرک بودند، در حالیکه علی ـ علیه‎السّلام ـ طرفه العینی میل به کفر و شرک ننمود؛ چنانچه خود آن حضرت در نهج البلاغه فرموده است: «فَإنَی وُلِدّتُ عَلی الْفِطْرَهِ وَ سَبَقْتُ إلی الایمانِ وَ الْهجْرَهِ»

دانشمند سنّی چون این دلائل محکم و متقن را شنید، دم فرو بست و چیزی نگفت.

---

[1] سوره نجم آیه 3و4
[2] سوره مریم آیه 19
[3] سوره نجم آیه 3و4
[4] ینابیع المودّه، ص202

توجه به فناپذیری دنیا از زبان حضرت امیرالمونین علی علیه السلام

درحال مطالعه نهج البلاغه هستم به حکمت ١٣٠ از سخنان حضرت امیرالمومنین علی علیه السلام رسیدم , جالب دیدم بیان کنم：وقتی حضرت از جنگ صفین برگشتند و به قبرستان پشت دروازه کوفه رسیدند,رو به مردگان کردند و فرمودند：ای ساکنان خانه های وحشت زا و محله های خالی و گورهای تاریک! ای خفتگان در خاک! ای غریبان! ای تنها شدگان ! ای وحشت زدگان ! شما پیش از ما رفتید و ما در پی شما روانیم, و به شما خواهیم رسید. اما خانه هایتان! دیگران در آن سکونت گزیدند, و اما زنانتان! با دیگران ازدواج کردند, اما اموال شما! در میان دیگران تقسیم شد! این خبری است که ما داریم , حال شما چه خبر دارید؟ سپس به اصحاب خود رو کردند و فرمودند：بدانید که اگر اجازه سخن گفتن داشتند , شما را خبر می دادند که بهترین توشه , تقوا است

خاطره ای از کمک حضرت آیت الله مصطفوی به یک مستمند...

خاطره ای که به یاد دارم از حضرت آیت الله مصطفوی رحمه الله علیه این است که حضرت آقا در جیب های قبای خود پولهای متفاوتی میگذاشتند. مثلا جیب راستشون سهم سادات و جیب چپ سهم حضرت امام و جیبهای دیگر هم به نوبه خود پول روزه و نماز  و همچنین صدقه. روزی شخصی جهت کمک خدمت آقا رسیدند و حضرت آقا مثل همیشه دست توی جیب های مختلفشون کردند و بعد از مدتی یکی از جیبهایشان که مقداری پول درآوردند که بشمارند و به این شخص مستمند بدهند. در حین درآوردن یک ایران چک 50 هزار تومانی افتاد و به محض افتادن آن  پول شخص مستمند پاشو گذاشت روی آن پول , دیدم آقا این پا و اون پا میکرد و نیگاه به پولهایش ,  تا رفتم به اون شخص بگم که پاتونو از روی پول بردارید آقا صدایم زد و فرمودند فلانی بیا توی اتاق کارت دارم. من تا رفتم توی اتاق به آقا عرض کردم که فلانی پاشو گذاشته روی پول , برم بهش بگم؟ یعنی چی خجالت نمیکشه که, حضرت آیت الله مصطفوی به آهستگی فرمودند مشکلی نیست من میخواستم مبلغی پول بهش بدم واقعا نیاز مند است البته اینقدر هم نمیخواستم بدم ولی خب نیاز مند دیگه , صبر کن بره بعد با هم بریم بیرون چون من بهش نمیگم که پاشو برداره از روی آن پول که خجالت بکشه و اون هم صد در صد پاشو برنمیداره و تکون نمیخوره و لبخند معنا داری زدند و باچشماشون تایید کردند....بعد از مدتی اومدیم بیرون و دیدم آن شخص پول را برداشته و رفته..واقعا برای من این حرکت آیت الله مصطفوی تعجب آور بود و مدتها در موردش فکر میکردم...روحش شاد و یا و نامش گرامی باد