در قران داریم این آیه رو که میفرماید : إن الله یَحولُ بَیْنَ المَرءِ وَ قَلبِه .. مراد از قلب در این آیه، همان معناى ظاهرى نیست، بلکه همان
گوهر ملکوتى است که انسانیت انسان به آن بستگى دارد.و خدا وقتی بین اون گوهر و خودش قرار میگیرد یعنی تحت نظارت خداییم لذا خدا کمک میکند که گمراه نشویم و اگر هم گمراه شدیم باز دستمان را میگیرد...ولی اگر خداوند بین قلب و خودمان نباشد هیچ چیز عایدمان نمیشود جز ظلمت....همانطور که داریم خدا از رگ گردن به ما نزدیک تر است یعین همه مارا تحت کنترل خود قرار میدهد...خداوند میتواند هر زمان که اراده کند، انسان را از بهرهمندى از قلبش
محروم نماید. پس چنین نیست که انسان همیشه بتواند ما فات را جبران کند، لذا
باید هر چه زودتر طاعات را انجام داده و فردا و فردا ننماید.
بهتره به تفاسیر روایی رجوع کنم ببینم چیزی روزیم میشه
۱۶ آذر ۹۵، ۱۵:۲۹
پاسخ:
این حائل شدن در همه حال به نفع انسان است، زیرا
اگر قدری فکر کنیم خدا را در خودمون میبینیم لذا از او کمک میگیریم تا از گرفتاریها نجات یابیم و از حوادث مختلف روزگار، و امتحانهای
آن موفق بیرون آییم.
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیانثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
به یاد تمام نیکی ها و زیبایی های آن خورشید فقاهت و نقاوت ،مرحوم حضرت آیت الله العظمی حاج سید محمد باقر مصطفوی الحسینی رضوان الله تعالی برآن شدم که وبلاگی تهیه کنم بنام ایشان هر چند کم اما بدینوسیله نام و یادشان را حداقل برای خود زنده نگه دارم. سید مهدی sokhaneeshg@