وقتی کنار اساتید و بزرگان و مراجع مینشینیم برای هر لحظه آن درسی برداشت میکنیم . لذاست که میگویند جزو عمر ما حساب نمیشود...چون بیشتر عمرمان بیهوده میگذرد ولی وقتی پای درس استاد نشستی میبینی که زمان میرود ولی پربار و مفید.
بخاطر دارم که در محضر حضرت آیت الله مصطفوی رحمه الله علیه نشسته بودم و از اساتیدی که تلمز کرده بودند سوال کردم و هریک را با القاب زیبا و شایسته نام میبردند و توضیحاتی میفرمودند یادم است که تا به اسم آیت الله العظمی خوئی رسیدند , شروع کردند به گریه کردن و فرمودند عالم الجلیل قدر فقیه و.........حضرت آیت الله العظمی حاج سید ابوالقاسم خوئی رضوان الله تعالی علیه و توضیحاتی دادند...به دوستان عرض کردم ببینید چقدر زیبا نام استاد خود را بردند درحالی که ما اگر اساتیدمان را ببینیم شاید سلام هم ندهیم ولی ایشان هم یاد آن عالم را زنده کردند , هم گریه براشون کردند و هم به ما یاد دادند که نام استاد را زیبا باید برد...
لازم به ذکر است که حضرت آیت الله مصطفوی بعنوان شاگرد اول درس آیت الله العظمی خوئی بودند و از طرف آن حضرت اختیار تام داشتند.....این شاگرد و استاد به نحوی بودند که وقتی آیت الله مصطفوی میخواستند عازم ایران شوند براشون گریه کردند و فرمودند واقعا حیف است که شما نجف را ترک کنید اگر بروید مانند ماهی که توی خشکی میماند کسی را جهت ارائه این علم ومطالبی که آموختید پیدا نمیکنید و .....
روح همه آنها غریق رحمت باد و در جوار حضرت امیرالمومنین(ع) مهمان باشند.و مارا شرمنده آن همه زحماتی را که برای تشیع و دین ما کشیدند نشویم
علیرضا
